باز هم سلام خالو ... درد دلی دارم

دیروز دریا صدایم کرد          

  و از من سراغ نفسش را گرفت

گفتم:   

 دیگر نفس نمی‌کشد 

       و سپس اشکهایمان در هم گم شد...

*چندین روزی از آن روز گذشته است! خیلی از کسانی که از فراق همیشگی تو آرام نبودند کمی آرام شده‌اند. گرچه می‌دانم  دیگرانی بودند که زیاد هم ناآرام رفتنت نبودند!

  نبودی ببینی خالو که چه وبلاگها برایت به روز شد!...عکست قسمت نمی‌شد خالو! ... پاراگرافها چقدر خوب و زیبا رفتنت را تحلیل می‌کردند و هرکس عکست را طوری که زیباتر جلوه کند برای خود ویرایش کرده بود!

                                                     

چقدر انسان وقت و ذهن خود را برای تو گذاشتند! بخاطر تو همه‌ی علائم و مقررات نوشتاری را رعایت کردند. بله خالو "رعایت" اینها همه بخاطر تو رعایت شدند. واضح‌تر بگویم " برای خاطر تو"... نمی‌دانم این کلمات زیبا چرا حالا بکار برده می‌شوند؟! ... حالا که نیستی ... یعنی بودنت لایق"رعایت"نبود؟! ... یعنی تا بودی "برای‌خاطر‌تو" چیزی رعایت نمی‌شد؟! ... یا اگر می‌شد چقدر بود؟ ... درست مساوی با قیمتت بود یا خیلی کمتر از اینها ؟...

  یکی از کسانی که باید جواب سوالات مرا بدهد خود من هستم ... آری خود من! ... منی که ادعای عاشق قلم بودن را دارم و ادعای ارج نهادن به دانش و تجربه ... و ادعای انسان بودن! ... و سپس دیگران ... دیگرانی‌که قدمهای آهسته‌ات را که دلیلش تنها کهولت سن نبود دیدند و برای سوار کردنت توقف نکردند! ... دیگرانی که چشم به داشته‌های گرانبهایت دوخته بودند در حالی که حاضر نبودند چشم از چیزی که حق تو بود ولی درون جیبهای آنان وول می‌خورد بردارند...و دیگرانی‌که هیچگاه به ارزش و احترام نیاندیشیده‌اند... اینکه می‌گویم آنها نکردند و ارزشی قائل نشدند نه‌بخاطر این است که تو کم ارزش بودی خالو، نه! درک تو برای هر ذهنی میسر نبود. تفکر می‌خواست و تیزبینی که هر کسی نداشت. یا اگر داشت نالایق بود!!!

  *نمی‌خواهم برای حسرتی که از ندیدنت درونم وول می‌خورد همه‌ی تاریخ را مقصر بدانم ولی منتظر می‌مانم تا ببینم از امروز به بعد چه کسانی حاضرند برای آمدن بر سر مزار تو بنزین سوخت کنند. البته شنیده‌ام که بعضی‌ها قصد دارند کارهایی برایت بکنند بعضی‌هایی که تا زنده بودی کسی ندیده بود از این انرژیهای مثبت برایت صرف کنند. و خود را بزحمت بیاندازند. نمی دانم چطور شده است که حالا برای تو قصد ایستادن دارند "برای خاطر تو "

  خالو من دیر تو را شناختم و قلمت را درک کردم. ولی بهر حال درک کردم. و از این متعجبم: چرا کسانی که مدتها تو را می‌شناختند و صدای قلمت را می‌شنیدند اینگونه‌ بودند و هستند؟! سرد و بی‌روح مثل درخت یخ...

دوستی می‌گفت: هنوز هستند کسانی که مثل صالح کسی برای تجربه‌ی گرانبهایشان سوی چشمانش را  تغییر

نمی دهد. بیایید قدر آنها را بدانیم تا دیگر اینطور حسرت نبودشان عذابمان نکند...

 خالو من تا روز آخر ندیدمت. امانه! من تو را دیدم. من برای اولین بار در بومی ‌سروده‌ات "یادتن" دیدم. و همانجا بود که چشمم به نگاهت تبریک گفت. جای دیگری هم تو را دیدم. کم ولی دیدم. من تو را در پروند با همان چند پست کوتاه ولی پررمز و راز دیدم. همه‌ی اینها در کنار شنیدن صدایت برای من کافی بود تا بدانم که چقدر می‌دانی !

 خالو جان! نمی‌دانم تکراری از تو هنوز روی این خاک بی‌معرفت قدم بر می‌دارد یا نه! یا اگر تکراری نداری کی و کجا این تکرار رخ خواهد داد؟ ولی برای خودم و خیلی‌ها که بی تفاوت از کنارهمه این تکرارهای ارزشمندمی‌گذریم، متاسفم...

این دومین نوشته من از توست خالو! ... و حالا باید با تو وداع کنم... و نمی‌دانم دیگر کی و کجا از تو خواهم نوشت... ولی این را خوب می دانم که ... گوشه ذهنم ... همیشه خواهمت داشت ... همیشه ...

... برای یادگار کامنت نمی‌گذارم ... چرایش را به خودت می‌گویم ...

***

سخنی با دوستانی که این صفحه را می خوانند:

می‌دانم این روزها کمی احساسی‌تر از متعادل می نویسم! ولی باور کنید برای غمی که در سینه‌ام موج می‌زند این مرحم که نه شاید مُسّکنی باشد تا من هم کم‌کم فراموش کنم ... آری من هم بی‌معرفت هستم ... من هم فراموش می‌کنم ...

عکسها: بندر خوبم