چیزی باید بگیریم

برای پایان این روزمره‌گیهای آخرت خراب کن عید هم رسید و من هنوز آدم نشده ام!

 بزرگترین اتفاق باید کدام باشد تا من زیر و رو شوم؟! ... ببینیم ... که کجا ایستاده ام؟! ... کجا نفس می کشم و دی اکسیدهای کربنم را به چه قیمتی به طبیعت زیبا و پر رمز و راز تحمیل می کنم... و به این بیاندیشم ...  که چرا و چگونه لحظه هایم را مخدوش می کنم... لحظه هایی غیر قابل بازگشت که حسرت از دست دادنشان هیچگاه رهایم نخواهد کرد. انگار من باید همین روزها چیزی بگیرم! چیزی بگیرم بنام تصمیم ...  یک تصمیم ... که جانم را جلا دهد و در عضلات معنویم نور تزریق کند . کسی به من بگوید... کجای راه زندگیم باید توقفی، تلنگری یا چیزی شبیه به اینها  وجود داشته باشد و من یک تصمیم خوب برای خودم تهیه کنم . تصمیمی که مهر استاندارد دارد ... بدون تاریخ مصرف است و بدنه ی زندگیم را مسموم نمی کند . درون من هضم شود و به من قدرتی بدهد تا پرواز کنم ... آری پرواز ... کدام اغراق مخاطب؟! ... پرواز به تبدیل شدن ... زیر و رو شدن ... خوب شدن و خوب ماندن...

بعنوان عضو کوچکی از خانواده ی بزرگ وب نویسان هرمزگان عید را دیرتر از زود اما  صمیمانه به تمامی بزرگواران تبریک می گویم و امیدوارم این اتفاق بزرگ و دوست داشتنی سببی شود تا تاملی دگر در روند زندگی و روزمره گیهای خود داشته باشیم و چیزی بگیریم بنام تصمیم! یک تصمیم خوب که جانمان را جلا دهد و ...

           

این هم شعری هر چند ولی شاید!

صدای نغمه ی بلبل وا گل هوند

صدای ساز خاش همرا دهل هوند

بزن خنده بکن شادی تو بش خاش

که عید هوند و بهار و بوی گل هوند.